Wat is de Sherborne Bewegingspedagogiek?
De Sherborne bewegingspedagogiek beoogt naast de motorische en cognitieve ontwikkeling, ook doelstellingen op sociaal en affectief-emotioneel vlak, nl:
-
Het ontwikkelen van een positief zelfwaardegevoel.
-
Het ontwikkelen van de bekwaamheid om relaties aan te gaan en met anderen te communiceren.
Zelfvertrouwen en vertrouwen in de omgeving zijn hierbij twee centrale begrippen.
Het groeien van zelfvertrouwen gebeurt doorheen de vele bewegingsspelen die gericht zijn op de ontwikkeling van lichaamsbewustzijn en ruimtebewustzijn.
Het vertrouwen in anderen groeit tijdens de verschillende relatiespelen.
De bewegingsmethode werd ontwikkeld door Veronica Sherborne. Zij was docente lichamelijke opvoeding en kinesiste. Ze liet zich inspireren door:
-
haar ervaring in het werken met kinderen, jongeren en volwassenen met een handicap,
-
door de samenwerking met Rudolf Laban, danser, choreograaf en pionier van de bewegingsanalyse
-
door haar ervaring als moeder en de observaties van ouders in de omgang met hun kinderen.
Momenteel kent haar programma een succesrijke toepassing in de opvoeding van peuters, kleuters en lagereschoolkinderen, in de begeleiding van kinderen, jongeren en volwassenen met een sensoriale,
motorische of verstandelijke beperking, bij kinderen en jongeren met sociale en emotionele problemen, in psychiatrie en in gezinsgerichte therapieën.
Meer informatie vindt u in “Een kijk op de Sherborne bewegingspedagogiek – Het Groene Boekje”
Het bewegingsprogramma van Veronica Sherborne is te herleiden tot drie basisdoelstellingen:
-
Bewustwording van het eigen lichaam:
-
het centrum > de romp
-
de gewichtsdragende lichaamsdelen > knieën en bekken
-
de perifere lichaamsdelen > handen voeten; hoofd gelaat
-
-
Bewustwording van de ruimte:
-
persoonlijke en algemene ruimte
-
de dimensies
-
bewegingsvariaties en ruimtebegrippen
-
-
Bewustwording van de anderen:
-
met-relaties
-
tegen-relaties
-
samen-relaties
-
Schematisch voorgesteld:
Veronica Sherborne, die het levenslicht zag in Engeland in 1922, studeerde kinesitherapie en lichamelijke opvoeding. Eind jaren '40 leerde ze danschoreograaf Rudolf Laban kennen. Hij was de grondlegger van de Europese moderne dans. Onder zijn invloed bestudeerde Sherborne 'bewegingskwaliteiten'. Ze concludeerde dat iedereen een eigen bewegingsstijl heeft. Dit werd later een belangrijk deel van haar bewegingsprogramma, samen met het verruimen van de mogelijkheden van iedere persoon en het geven van een grotere lichaamscontrole. In de laatste dertig jaar van haar carrière legde zich vooral toe op bewegingsopvoeding voor kinderen met een verstandelijke beperking. Ook deze ervaringen nam ze mee in haar bewegingsprogramma. Het is dus een neerslag van 26 jaar ervaring met kinderen, jongeren en volwassenen met specifieke noden en het bestuderen van verschillende bewegingsstijlen. Naast haar ambities om mensen in beweging te krijgen, was Sherborne ook moeder van drie kinderen. Sinds het moederschap, bestudeerde ze ook de omgang van ouders in verzorgingssituaties en bij momenten van nabijheid en knuffelen. Die bewegingservaringen probeerde ze ook in haar bewegingssessies te verwerken. Dit resulteerde in een sfeervol en natuurlijk gebeuren, nu heel kenmerkend voor haar methode.
'Through my experience of teaching and observing human movement, and of learning through trial and error, I have come to the conclusion that
all children have two basic needs: they need to feel at home in their own bodies and so to gain body mastery and they need to be able to form relationships.
The fulfillment of these needs – relating to oneself and to other people – can be achieved through good movement teaching.’
'Developmental movement for children’
- Veronica Sherborne, Cambridge University, 1990